D550

 

راستی ساری

ساری می گوید پسرها باهوش هایی هستند که احمق جلوه می کنند

و دختر ها احمق هایی که خواهان باهوش جلوه کردنند

آخر ساری از الگوی اقتصاد جهان و پاس نشدن شیمی اش تا دختری که هست و انقدر ها برای به جلوه نمایی باهوش نیست هم عادت به ربط دادن همه چیزِ هرچیز به جنسیت دارد. ساری که صدایش می کنم؛ آن طور لب و دهانش را در هم جمع می کند که انگار ترش ترینِ لواشک ها را جلویش گذاشته باشی. با این همه ناز، سر بر شانه ام می گذارد و با حال باهوش ترین احمق ها از خریدن فندکی که برایم در نظر داشته می گوید. شبیه به هارترین گراز یا گرازترین هار بازویم را چنگ می اندازد و به میان غرهایم پرانتز پرانی می کند که می دانسته هرگز سالش با استفاده من از هدیه احمقانه اش هم به عید نخواهد رسید. دوباره هوای شاعری به کله باد خورده اش می زند و می گوید برایش شبیه به نخ سیگاری می مانم که به لبهای راهبه ای می سوزد. سر تکان می دهم و سعی در دوختن دهانش با کف دستانم می کنم. دخترک احمق؛ حتی نمی دانست که از راهبه ها نفرت دارم. نفسش را که بو می کشم انگار باز هم از حد روزانه اش بیشتر گذرانده باشد. می خواهم که بگویمش لبهایش ذهنم را مسموم می کند، سرتکان می دهم.

-میدونستی از راهبه ها متنفرم؟

 

وارستگی

روزنه ای برای وارستگی. پنجره ای بود به روی نگارخانه شهر. مخروبه ای با دیوار های آجری و رهگذران آجرنما. من نیز رهگذر بودم، آجر اما قبل تر. از پشت پنجره فکر می کردم آن مرد می آید و جای پای شب بر چرخش کلید می کوبد. من نیز شب بودم، کلید اما قبل تر. من آدم تماشا بودم، نه آن مرد با کت پوست و نه مخروبه ای که تماشای کلاغی به اوست. شهر من، شهر شکستن پنجره ها با کش تنبان مردها بود، شهر زن های پنهانی به پای کش تنبان یا لانه کرده در زیر کت ها. من نیز مخروبه بودم، کلاغ اما قبل تر. نگاهت می کنم. از پشت پنجره و کناره مخروبه ای با دیوار های آجری. به مسیحی می مانی که از پنجره ها صومعه می سازد. می شود برایت کشت و مرد. من نیز مسیح بودم، پنجره اما قبل تر. آن زن می آمد و جای پای روز بر چرخش کلید می رقصید. 

من آدم تماشا بودم، هستم. به پنجره شدنی، خواهم ماند.

12/2

 

روزنه ها

possible love؛simply red

چون متاسفانه من به سوسیالیسم جهانی،

که یک دنیای آرمانی ست، ایمان دارم.

جایی که بتهوون در سمفونی نهم اش بهش پرداخت.

- بنفش،

 

به هر حال

این ها فقط توی ذهنمه، آدمی

در هر حال

زندست، برای رنج، کشتن و مردن.

- سبز.

 

یک دو سه ویز ویز مویز

                                                                                                                                                                                                                                              

برگ چهل و پنجم

 

پیچیدنت به هرم استعاره ها

 

باد تو بودی

 

 

گیسوانش را به باد فروخت. گیسوانش را به سکه ای پنجاه تومانی به ساقه ریحان های آشپزخانه پیچید و به باد فروخت. نمی توانست بایستد یا رو از پنجه تابه بگیرد. انقدر به حنای کاسه خیره که سردی ناخن های تو بر گونه اش هم حالیش نبود. گیسوانم را به باد فروختم. پس دستانت را، انگشتان عزیز حنا رنگت را با نفسم گرم می کردم. می گفتمت نازارم خنده های تو باران است. تا به خود بجنبانی به بوسه ای بر گونه رنگ می دهد. باران های شهر کودکی هایمان یادت هست؟ تا به خود می جنبیدیم، نبض قطرات هم از جنبیدن می افتاد. گیسوانت را در پاکتی از خنده هایت به باد فروختم، نازار، مرا یادت هست؟

 

خندیدی، آسمان گریید.

 

صدای آرتوش از پنجره به سرهامان می کوبید. می گفتی من در خانه از جلز و ولز روغن هم بی قرار تر می شوم. روغن های تابه بر گونه ام طرح بوسه می کاشت. عکسهایت را از کوله ام، کوله صمیمی مدرسه ام پهن تن میز می کردم. با صدای فریاد می گفتم لنز از خنده تو شکست، لبهایت سراغی از باد دارند؟ با صدای سکوت می گفتی زبانِ عاشق فریاد نمی داند. اگر سکوتی، اگر فریادم، زمزمه سنت عاشقانه هاست. نازارم، ناز گیسوی تو گرد حنا گرفته ام. بگو با من، گیسوانت را به باد فروخت؟ چرک خنده شوهرت را می گویم. همان که کثافت از جوش بلندی پیشانی او به کوتاهی دامن گلدار تو چکید. بگو با من، نازار، فریاد را به سکه ای پنجاه تومانی بر لب های سکوت من بکار.

گیسوانت را به باد فروخت؟ گیسویت، گیسویت، گیسو..یت

 

خندید

آسمان گریید

خندیدی

خندیدی

 

 

 

-برای سرطان

برای عمه خانوم عزیز عزیزم

 

برگ سی و نهم

 

 

 

برگ سی و هشتم

 

 

چ

دور دور

این ساحل ز دریا