تو از شب میای و از خواهش روزهای رفته اشک می ریزی. من با سر کشیدن عطر یاس از توازن می گم. که زیبایی اون به قدر شعار از شعر های من پرتناقص. نقص در نهایت بی نقصی و کوتاه به فریاد صدا.
می تونم بهش گوش بدم و از اسفند کام بگیرم
فندک بگیرم زیر خاکستری روزها و دست ببرم به پر های کلاغ.
تو اونجایی و اشک می ریزی
اون از اشک ها و تو غنچه می زنه
و اگه به ماه بگه دست از تابیدن بردار
طهران از نور موهاش یخ می زنه
زیباست، زیبا
و زیبا تر
