نارنیس یاس

ناگهان در بهار جنگ از ره رسید و زندگانی من را اندرون کوله ای با دوربین ها و هندی کم، چند پاره ای عکس جای داد و رفت. در بهار دلتنگ ترت بودم. دلواپس ترت بودم. خانه مان لرزید، شیشه ها نیز هم. چنگ می زدم به بوسیدن صدایی که از دگر سوی تلفن آرام کند جانم را. مادر خانومی می گفت ای کاش فلونی برود تا ابد و یک روز و بر نگردد بار دیگر من می گویم اما ای کاش برود تا به بی تایی و برنگردد بار دیگر. شال و کلاه کنم بروم پس بگیرم دوربین هایم را از زیر میز امن و ایمن پناه سرا.. عزیزانم انتظار دود می کنند و من می کشم تا در آغوش بگیرمشان. در بهار دوست دارت بودم. عاشق ترت بودم در بهار. می نشینم بر لب جوی با کفش ایر جردن تا تویی دلیل من برای سال مردن. نازنین من تو چ نازی و طنازی و جان من را تا ب بی تایی می تازی. چنگ می زنم به بوسیدن صدایی که از دگر سوی تلفن رام می کنی جانم را. هیچ هم ژنتیک نخوانده ام. قربان صدقه ات که هرروز می روم و برمی گردم. بروم و موکایی پر کنم با طعم بادام زمینی مورد علاقه تو. بنشینم و نان بپزم. گم بشوم در هیاهوی آشپزخانه. راستی.. در فر هم جای می شوم.

روزی روزگاری تهران دودی

با انگشتهای پاستلی نشستم پشت تایپینگ تا بگم توی این روزهای جنگ اگر از خالی از سکنه شدن محله تون اطمینان دارید و قصد ترک شهر دارید بیایید تا این حیوونکی های خیابون که جایی برای رفتن ندارن رو هم فراموش نکنیم با تشتی از آب یا حتی کاسه های پلاستیکی چون پیدا کردن غذا برای اونها شاید اونقدرا مسئله ای نباشه که آب هست. در ادامه این پست رو آپدیت می کنم برای کسایی که مثل من به آشپزخونه پناه بردن و می شنیدم که توی مناطقی از کشورمون مردم از هجوم به صف نانوایی نان هم برای خوردن ندارن و یا سخت می شه برای اونها پیدا کردن پس .. چرا خودمون درست نکنیم؟ امشب سنگینم از نقاشی کشیدن و آبیاری درختهای گلابی؛ اگر قلبم از صدای انفجار نایستاد قول می دم تا فردا صبح رسپی‌ش رو هم براتون بنویسم.

 

 

از یاس که نت هاش به مقوا می چسبونه یاد گرفتم تا با ناخن چطور می تونم تمیزتر گلهام به ورقه یا کاغذ بچسونم. به رد قرمز انگشتهام روی دفتر نگاه می کنم و نفس عمیق می کشم.. بازم وسواس بهار؟ 

 

عزیز جون

9:57 - دوشنبه

 

بم،.بنفش مهربون با اندکی تلخیص: سبز نازنازیم