مست و هشیار

می گفت میلیون میلیون پولی که از جیب بیت المال خرج سفر اربعین یک مشت زائر مفت خور می شه.. اون پول چی می شه.. سفر کردید که چی بشه.. رفتید که F35 بیارید یا دوای دردی باشید از برای رنج این مردم. از سوغاتی این سفر با شکوه شما چی می مونه برای این مردم. بابا جان ما آریایی بودیم نه عرب پرست. ولی صحنه ی کربلا امروز؛ قتل روزانه ی هر روز و هر روز ایران خانم ماست. شماهایی که با جشن های دو هزار و پونصد ساله مخالفید دست نگه دارید از عزاداری حسینی؛ به حال نداری و بدبختی ایران ما خون گریه کنید. برای کمر شکسته ی نمودار دلار و طلا گریه کنید. خیلی گفت؛ خیلی. جیگرم می سوخت. مغازه به مغازه دنبال ساعتم می گشتم. برق نبود. یادم اومد تهران که پایتختمون باشه روزی چهار ساعت برق نداره. چهار ساعت.. دیروز مه سا می گفت بعد از کالج می ره دبی. جیگرم سوخت.. با خودم گفتم این یکی ام رفت. با خودم گفتم بهار.. امروز نه ساعت درس خوندی. نه ساعتی که چهار ساعتش با حالت تهوع و گرما زدگی پشت میزت می نشستی. اینترنت نداشتی برای دیدن کلاست حتی. یادم اومد اون پسرک دانشجویی که بخاطر لپ تاپش چاقو می خورد و جون داد. چقدر بعد از اون خبر گریه کردم من. دیروزم گریه کردم. خیلی گریه کردم؛ وقتی هانی می گفت بهار برات حلوا آوردم چون امروز نمیدونم روز چندم شهادت بود و بدم اومد از اون حلوا گریه کردم. بعد با خودم فکر کردم سال دیگه با حقوق چند روز یا چند ماهم می تونم لپ تاپم عوض کنم و از سرگیجه حساب و کتاب گریه کردم. خوش حال شدم از اینکه ساعتم گم کردم. نمیدونم اگر دستم می بود و بخاطر اون چاقو می خوردم چند نفر برای جوونی من گریه می کردن. نشستم و شعری از پروین عزیز عزیزم می خوندم و برای ایرانه خانوم خودم گریه می کردم.

 

 

محتسب، مستی به ره دید و گریبانش گرفت

مست گفت ای دوست این پیراهن است افسار نیست

 

گفت مستی، زان سبب افتان و خیزان می روی

گفت جرم راه رفتن نیست، ره هموار نیست.