؛

به شدن که نه

به هیچ رسیدیم

و قهقه زدی

من دیدم لب گرفتن ماورا از رنگ رو

ما، به ورای ما رسید

و قهقه زدیم

 

برای غنچه فصل ها برای یاس

تو از شب میای و از خواهش روزهای رفته اشک می ریزی. من با سر کشیدن عطر یاس از توازن می گم. که زیبایی اون به قدر شعار از شعر های من پرتناقص. نقص در نهایت بی نقصی و کوتاه به فریاد صدا.

می تونم بهش گوش بدم و از اسفند کام بگیرم

فندک بگیرم زیر خاکستری روزها و دست ببرم به پر های کلاغ.

تو اونجایی و اشک می ریزی

اون از اشک ها و تو غنچه می زنه

و اگه به ماه بگه دست از تابیدن بردار

طهران از نور موهاش یخ می زنه

زیباست، زیبا

و زیبا تر

به اصل روشن خورشید

                                                                                               

- غنچه یاس

قاصدک انتظارات رو به باد بسپر

با من از نوروز فصل ها و تکرار روزها بگو.

 

برگ بیست و هفتم

 

 

- باران یادم داده بتونم با ته حنجره م صدای قار قار تقلید کنم.