گناه نگاه این دختر من و یاد تو میندازه؛ توی یه دنیای دیگه
وقت هایی هست که فکر می کنم اگه بهش اجازش و بدم، بهم اجازش و می ده که ببوسمش
وقت هایی که لبخندش به فرق چتری هاش پوزخند می زنه و انگشتهای ظریفش و زیر پلیور سفیدش پنهون می کنه
تو اونجایی و با یک سینی از کیک های شکلات بهم نگاه می کنی، نگاهت می کنم. از خنده بچه ها بیشتر و از جیغ کلاغ کمتر. تو سبزی، رنگ اما صدای تو نیست. می بوسمت. پینه انگشتهات رو بیشتر از خط لبهات. فرق موهات رو بیشتر از چروک چشمهات. توی یه دنیای دیگه آزادی، رها نه.
به شدن که نه
به هیچ رسیدیم
و قهقه زدی
من دیدم لب گرفتن ماورا از رنگ رو
ما، به ورای ما رسید
و قهقه زدیم
تو از شب میای و از خواهش روزهای رفته اشک می ریزی. من با سر کشیدن عطر یاس از توازن می گم. که زیبایی اون به قدر شعار از شعر های من پرتناقص. نقص در نهایت بی نقصی و کوتاه به فریاد صدا.
می تونم بهش گوش بدم و از اسفند کام بگیرم
فندک بگیرم زیر خاکستری روزها و دست ببرم به پر های کلاغ.
تو اونجایی و اشک می ریزی
اون از اشک ها و تو غنچه می زنه
و اگه به ماه بگه دست از تابیدن بردار
طهران از نور موهاش یخ می زنه
زیباست، زیبا
و زیبا تر
- غنچه یاس
قاصدک انتظارات رو به باد بسپر
با من از نوروز فصل ها و تکرار روزها بگو.
- باران یادم داده بتونم با ته حنجره م صدای قار قار تقلید کنم.
